martes, 16 de septiembre de 2025

As Desterradas

Autor:
Carme Varela

Páginas: 107

Tapa: Blanda

Editor: Xerais



Nalgún momento no século XVI entre as fortalezas de Melgaço en Portugal e a de Fornelos en Galicia alzábase maxestoso o románico Mosteiro de San Salvador de Albeos. Durante moitos anos, o interior deste recinto albergou a unha importante comunidade de monxas bieitas, con todo, naqueles tempos, entre os seus muros soamente quedaban catro: a abadesa Sor Guiomar, que con sabedoría e bondade guiaba ao seu pequeno rabaño, Sor Elvira, unha anciá que pasara a maior parte da súa vida entre hábitos e rezos, Sor Einés, unha relixiosa das de “Ora Et Labora” e a mociña novicia Tareixiña.

Un desgrazado día, chega ao Mosteiro unha carta asinada por la raíña Xoana de Castela. Nela notificábase á abadesa que a pequena comunidade debía abandonar Albeos para dirixirse cara a San Paio de Antealtares, lugar no cal foran recluídas relixiosas bieitas doutros conventos. A sentenza era clara e inapelable e a pequena congregación non tiña outra saída máis que deixar o seu fogar cara ao desterro.

Tras moitas cavilacións, as monxas deciden librar unha loita completamente desigual contra a Coroa e o Papado. Elas saben que as súas opcións son moi poucas e que se enfrontan a un xigante ao que lles resultará imposible vencer, pero aínda así, na súa pequena cruzada deciden levar a cabo unha resistencia pacífica.

Con As Desterradas, Carme Varela obtivo o XXV Premio Álvaro Cunqueiro para pezas teatrais no ano 2020. Esta magnífica obra está inspirada en acontecementos reais, dos cales, a documentación que chegou ata os nosos días é moi escasa, ou se cadra, practicamente nula.

A ambientación desenvólvese no interior do mosteiro, entre cuxas paredes seremos testemuñas da maneira na que a pequena comunidade de relixiosas vai vivindo a traxedia que supón para elas abandonar o seu fogar e irse desterradas a outro convento. A peza aborda de maneira maxistral a forma na que estas catro monxiñas deciden enfrontar ás máximas autoridades que naquela época eran o papado e a coroa.

Elas sabían que era unha loita difícil, máis ben imposible, elas enfrontábanse a un Goliat pero sen a fonda e sen David, e aínda así decidiron ter o valor e plantar a cara, ofrecer unha resistencia pacífica da que pouco chegou ata os nosos días e que pon no foco a valentía, a coraxe e a resistencia dun grupo de mulleres que foron cruelmente subxugadas pola cobiza dos poderes imperantes da época.

Esta marabilla de obra, que xa poderiamos considerar un fito dentro da dramaturxia galega contemporánea conta cun excelente desenvolvemento argumental, debido a que con tan só uns poucos personaxes, podemos sentir que estamos nese mosteiro contemplando dende as sombras os acontecementos.

Os personaxes resultan moi ben perfilados, cada un seguindo a súa liña e os seus actos van acordes coa súa personalidade, resulta evidente que Carme traballounos con mimo e coidado. Mujeres que foron botadas do seu fogar sen miramientos, desposuídas das súas pertenzas, afastadas da súa comunidade, pero que aínda así con total dignidade e independencia loitaron ata o último minuto.

Só quédame engadir que esta marabillosa peza teatral gustoume moito, non só polo ben escrita e desenvolvida que está a historia, senón tamén porque nos achega a un episodio da historia de Galicia que para moitos resulta quizáis totalmente descoñecido. Ademais, pon de manifesto a importancia e o valor do noso patrimonio histórico, como neste caso, o Mosteiro de San Salvador de Albeos en Crecente, do que actualmente só quedan as ruínas da súa Igrexa e unha vaga idea e escasos vestixios do que no seu tempo debeu ser unha xoia do románico.

Recomendo moitísimo a todo tipo de lectores a obra de teatro As Desterradas, é un libro que se le moi rápido e déixanos algunhas reflexións. Por último quero agradecer a Edicións Xerais o darme a coñecer esta marabilla e se vós tamén queredes achegarvos a este descoñecido episodio da nosa historia, soamente facede click aquí.




Reseña en español:


En algún momento en el siglo XVI entre las fortalezas de Melgaço en Portugal y la de Fornelos en Galicia se alzaba majestuoso el románico Monasterio de San Salvador de Albeos. Durante muchos años, el interior de este recinto albergó a una importante comunidad de monjas benedictinas, sin embargo, en aquellos tiempos, entre sus muros solamente quedaban cuatro: la abadesa Sor Guiomar, que con sabiduría y bondad guiaba a su pequeño rebaño, Sor Elvira, una anciana que había pasado la mayor parte de su vida entre hábitos y rezos, Sor Einés, una religiosa de las de “Ora Et Labora” y la joven novicia Tareixiña.

Un infausto día, llega al Monasterio una carta firmada por la reina Juana de Castilla. En la misiva se notificaba a la abadesa que la pequeña comunidad debía abandonar Albeos para dirigirse hacia San Paio de Antealtares, lugar en el cual habían sido recluidas religiosas benedictinas de otros conventos. La sentencia era clara e inapelable y la pequeña congregación no tenía otra alternativa más que abandonar su hogar hacia el destierro.

Tras muchas cavilaciones, las monjas deciden librar una lucha completamente desigual contra la Corona y el Papado. Ellas saben que sus opciones son muy pocas y que se enfrentan a un gigante al que les resultará imposible vencer, pero aún así, en su pequeña cruzada deciden llevar a cabo una resistencia pacífica.

Con As Desterradas, Carme Varela ha obtenido el XXV Premio Álvaro Cunqueiro para piezas teatrales en el año 2020. Esta magnífica obra está inspirada en acontecimientos reales, de los cuales, la documentación que llegó hasta nuestros días es muy escasa.¡, o mejor dicho, prácticamente nula.

La ambientación se desarrolla en el interior del monasterio, entre cuyas paredes seremos testigos de la manera en la que la pequeña comunidad de religiosas va viviendo la tragedia que supone para ellas abandonar su hogar e irse desterradas a otro convento. La pieza aborda de manera magistral la forma en la que estas cuatro monjitas deciden plantar cara a las máximas autoridades que en aquella época eran el papado y la corona.

Ellas sabían que era una batalla difícil, más bien imposible, eran conscientes se enfrentaban a un Goliat pero sin la honda y sin David, y aun así decidieron armarse de valor y plantar cara, ofrecer una resistencia pacífica de la que poco ha llegado hasta nuestros días y que pone en el foco la valentía, el coraje y la resistencia de un grupo de mujeres que fueron cruelmente subyugadas por la codicia de los poderes imperantes de la época.

Esta maravilla de obra, que ya podríamos considerar un hito dentro de la dramaturgia gallega contemporánea cuenta con un excelente desarrollo argumental, puesto que con tan solo unos pocos personajes, podemos sentir que estamos en ese monasterio contemplando desde las sombras los acontecimientos.

Los personajes resultan muy bien perfilados, cada uno siguiendo su línea y sus actos van acordes con su personalidad, resulta evidente que Carme los ha trabajado con mimo y cuidado. Mujeres que fueron echadas de su hogar sin miramientos, despojadas de sus pertenencias, alejadas de su comunidad, pero que aún así con total dignidad e independencia lucharon hasta el último minuto.

Solo me queda añadir que esta maravillosa pieza teatral me ha gustado mucho, no solo por lo bien escrita y desarrollada que está la historia, sino también porque nos acerca a un episodio de la historia de Galicia que para muchos resulta quizá totalmente desconocido. Además, pone de manifiesto la importancia y el valor de nuestro patrimonio histórico, como en este caso, el Monasterio de San Salvador de Albeos en Crecente, del que actualmente solo quedan las ruinas de su Iglesia y una vaga idea y escasos vestigios de lo que en su tiempo debió haber sido una joya del románico.

Recomiendo muchísimo a todo tipo de lectores la obra de teatro As Desterradas, es un libro que se lee muy rápido y nos deja algunas reflexiones. Por último quiero agradecer a Edicións Xerais el haberme dado a conocer esta maravilla y si vosotros también queréis acercaros a este desconocido episodio de nuestra historia, solamente haced click aquí.

lunes, 8 de septiembre de 2025

Perla

Autor:
Siân Hughes

Páginas: 247

Tapa: Blanda

Editor: Sajalín



“Olvidar no es lo peor. Recordar tampoco. Lo peor es haber olvidado para, de repente, recordar de nuevo.”


Todos los años Marianne suele acudir a “Las Vigilias” una celebración tradicional del pueblo en el que había nacido, asentado en el condado de Cheshire, Inglaterra. Cuando era una niña, su madre Margaret solía llevarla y ahí pasaban el día arreglando las flores que cubrían una pequeña lápida para después comer algo y volver a casa. Ahora que ella era una mujer adulta, continuaba con la tradición, con la diferencia de que era ella quien llevaba a su hija Susannah Pearl. No obstante, su interés no se centraba ni en la lápida ni en conservar la costumbre, sino en la esperanza de que quizá, ese día tan señalado, su madre volvería.

Hacía más de treinta años que aquel acontecimiento había tenido lugar, era un día como otro cualquiera en casa de la familia. Marianne estaba jugando con unas muñecas de papel cuando su madre atravesó la puerta de casa y salió hacia el bosque para no volver jamás. Nunca se supo que le había ocurrido, ni si estaba muerta o continuaba con vida. Simplemente se fue para no regresar, dejando abandonados a Edward, su marido y a sus hijos Marianne de ocho años y Joe un recién nacido.

La desaparición de Margaret fue muy extraña, simplemente marchó sin decir nada, sin dejar un aviso o una nota, sin llevarse equipaje ni calzado adecuado para la lluvia. Hubo investigación y búsquedas que resultaron infructuosas, y el tiempo, simplemente transcurrió dejando una estela de vacío y de dolor en el alma de una niña que había perdido a su madre y al mismo tiempo una parte de sí misma.

Perla es la primera novela de la poetisa británica Siân Hughes. Fue publicada en 2023 y nominada a los Premios Booker. Ha sido traducida al alemán, al francés y al ruso y actualmente, gracias a la traducción de Ana Crespo para Editorial Sajalín podemos disfrutar de esta maravillosa obra en idioma español.

Perla es una historia conmovedora y profunda que, valiéndose de una prosa muy cuidada, explora de manera magistral el dolor que produce una pérdida. A lo largo de la novela iremos conociendo poco a poco a Marianne y viviendo con ella el duelo y la incertidumbre que han marcado su vida, que la han sumido en una espiral de tristeza y vacío que en ocasiones la han hecho transitar por senderos de autodestrucción, plagados de culpas, impotencia y preguntas sin respuesta.

Marianne nos narra en primera persona como durante treinta largos años ha tratado de dar con una clave que la lleve a esclarecer el misterio que gira en torno a la desaparición de su madre. Para ello se basa en sus recuerdos infantiles, algunos difusos, otros tal vez creados por la necesidad de un consuelo, en charlas con su padre y su hermano, en algunos objetos que en su día pertenecieron a Margaret y en Perla, un poema medieval del siglo XIV que aborda el duelo, el dolor, el amor y la fe.

Con gran maestría, la autora nos describe la infancia de Marianne en el rural inglés de finales del siglo XX y nos lleva a visitar con la imaginación hermosos paisajes, una casa en las afueras del pueblo y a una madre que funge como custodia de la sabiduría ancestral y de las viejas leyendas y tradiciones de otra época.

Con Perla nos encontramos ante una maravillosa y compleja novela que no es apta para cualquier lector, sino para aquel que no tema adentrarse en una historia profunda que aborda la obsesión y el dolor. Una historia que sin necesidad de histrionismos es capaz de conmover hasta el tuétano y hacer que sintamos como profundos sentimientos afloran.

Una historia en la que acompañaremos a una protagonista rota por el dolor, marcada por una ausencia. Una criatura cuyo idílico paraíso infantil se destrozó de un momento a otro para dar paso a verdades incómodas y a algunos secretos que permanecían difuminados. Perla es simplemente la belleza transmutada en palabras, su lectura implica llevar los sentimientos a flor de piel a través de un canto al dolor, al duelo, a la pérdida, a ausencias prolongadas y preguntas sin respuesta a la vez que implica atravesar la senda que conduce hacia la expiación, el perdón, la sanación y la esperanza.

Es una novela de la que todo lo que pueda decir será poco en cuanto a lo que merece, que recomiendo encarecidamente y que se ha convertido en una de mis mejores lecturas en este año. Si te ha gustado mi reseña y deseas conocer esta bellísima novela, puedes hacerlo a través de este enlace.

martes, 26 de agosto de 2025

O Incendio


Autor:
Sara Vila Alonso

Páginas: 193

Tapa: Blanda

Editor: Xerais



“Supoño que a idea de que alguén que forma parte de nós desapareza é tan dura que precisamos recordar a calor que nos transmitía cando nos acariñaba a man, a lixeireza no peito e na risa que sentimos cando nos contou aquel chiste, o afecto co que nos sostiña a mirada por momentos.”



Neboeiro, para moitos simplemente foi unha aldea galega como outras tantas das que abundan nun rural que está descoidado e abandonado, un rural que aos poucos vai desvanecéndose ante a sombra de cidades que crecen e aldeáns que emigran. Con todo, para a nena, Neboeiro foi moito máis.

Para ela era a aldea na que foi feliz pasando as tardes despois do colexio en compañía da súa avoa que a coidaba con agarimo. Nese lugar foi onde inicio a súa transición da infancia á adolescencia, o sitio no que por fin puido ter unha amiga de verdade, unha amiga que non a xulgaba e que a quería incondicionalmente.

A nena puido por fin coñecer a amizade nunha cadeliña perdida que un bo día apareceu en Neboeiro e da que a súa avoa tivo compaixón e deixouna vivir no cuberto. Foi na súa querida aldea na que experimentou o espertar á sexualidade, na que coñeceu a atracción cara ao sexo oposto, pero tamén na que sufriu a decepción.

A aldea foi o seu refuxio e a súa tranquilidade, foi onde pasou esas tardes despois do colexio e os días de vacacións ata que chegaba a hora na que os seus pais debían recollela tras rematar a xornada laboral. Ela era feliz vendo pasar o tempo na compaña da súa avoa e da cadeliña, ata o día en que chegou o incendio que o arrasou todo. Aquelas chamas non só queimaron a aldea, senón tamén una parte da alma da nena.

A novela O Incendio, veleulle a Sara Vila Alonso o XLII Premio Blanco Amor de Novela. Hei de dicir que foi un galardón moi merecido, debido a que a súa autora entréganos unha novela diferente e orixinal, unha historia que che remove ata os cimentos e déixache coa satisfacción por lela e co estarrecemento polas reflexións ás que che leva.

A obra está estruturada en capítulos curtos nos que cada un leva por título o tema que aborda. Está narrada en primeira persoa pola nena, que o fai a modo de confesión dándonos así un relato completamente intimista no que nos podemos sentir confidentes dos sucesos que marcaron a vida daquela moza neses meses previos ao devastador incendio. Conforme imos lendo, a rapaza vai espindo a súa alma, podemos coñecer as reviravoltas dos seus pensamentos, o que a inquieta e mesmo o que a avergoña.

Nosa protagonista é un personaxe sumamente complexo, perfilado con todo mimo e coidado ao detalle. Temos a unha nena que está a iniciar a transición da infancia á adolescencia e con iso xorden cuestións como a preocupación polo físico e o espertar sexual. É unha rapariga que sente un profundo apego cara á súa avoa, a quen quere e respecta e con quen séntese segura e en confianza.

Con todo, no colexio e no instituto é vítima de burlas e agresións por parte dalgúns compañeiros, especialmente de Brais, o clásico chulito, patán que goza de atormentar a aqueles que considera inferiores ou máis débiles. Por outra banda, os que non se meten con ela, prodíganlle simplemente indiferenza.

Sara aborda de maneira maxistral o tema do bullying que nolo mostra desde a perspectiva dunha vítima que non se atreve a confesar o que lle ocorre, que está desesperada e sofre en silencio. E entréganos unha feroz crítica ao sistema educativo que non presta a debida atención ás vítimas; un sistema que cando os abusados tentan defenderse xúlgaos e envíaos a terapia, deixando aos verdugos indemnes.

autora déixanos ver a importancia dos avós e o amor que eles nos prodigan. Temos na figura da avoa á matriarca inflexible, pero que coida con agarimo da súa neta e bríndalle algúns mimos, a muller coa que rezaba as súas oracións, que lle facía un pucheiro cando estaba enferma, a que lle ensinou a vida no rural, a gardiá da tradición que transmitiu á súa neta unha forma de pensar, aínda que algunhas ideas nestes tempos podamos pensar que son obsoletas, pero que seguen arraigadas en moita xente.

Ao longo da lectura, Sara fía finamente un argumento cargado de temas importantes que conducen a reflexións profundas, é así como ímonos a atopar, ademais dos mencionados, cunha crítica sutil ao abandono do rural galego e a un mundo de aparencias que xera que algunhas mozas caian en trastornos alimentarios tan terribles como a bulimia.

Pero sen dúbida, o tema máis importante que aborda a novela son os incendios. Lin esta historia, cando a miña terra Galicia e a miña querida España están a sufrir incendios devastadores que arrasan con miles de hectáreas de vexetación, que provocan a morte por centos e centos de animais e desposuíron de todo o que tiñan as xentes de moitos sitios.

Ao narrarnos este episodio dende a perspectiva dunha nena, axúdanos a poñernos na situación daqueles que o perderon todo devorado polo lume. Lévanos a pensar nos vales calcinados e os animais falecidos, lévanos a preguntarnos a quen imos esixir responsabilidades, a lembrar que cada ano hai incendios pero nunca hai culpables e que o lume provoca que uns perdan todo para que quizáis outros gañen moito.

O Incendio, é tamén un canto ao amor dos avós e unha remembranza da tradición e a beleza do noso rural galego, coas súas xentes e costumes marabillosas. Unha homenaxe a eses maiores que son custodios da sabedoría tradicional, a eses avós que son piares dos seus fogares e que tras criar aos seus fillos, agora contribúen na crianza dos seus netos.

Soamente réstame agradecer a Edicións Xerais o darme a oportunidade de coñecer esta marabillosa historia que me emocionou e achegoume moitísimas e valiosas reflexións. E se desexas tamén coñecer esta magnífica novela, solo pincha neste enlace.



Reseña en español:

“Supongo que la idea de que alguien que forma parte de nosotros desaparezca es tan dura que precisamos recordar el calor que nos transmitía cuando nos acariciaba la mano, la ligereza en el pecho y en la rida que sentimos cuando nos contó aquel chiste, el afecto con el que nos sostenía la mirada por momentos.”

Neboeiro, para muchos simplemente fue una aldea gallega como otras tantas de las que abundan en un rural que está descuidado y abandonado, un rural que poco a poco va desvaneciéndose ante la sombra de ciudades que crecen y aldeanos que emigran. Sin embargo, para la niña, Neboeiro fue mucho más.

Para ella era la aldea en la que fue feliz pasando las tardes después del colegio en compañía de su abuela que la cuidaba con amor. En ese lugar fue donde inicio su transición de la infancia a la adolescencia, el sitio en el que por fin pudo tener una amiga de verdad, una amiga que no la juzgaba y que la quería incondicionalmente.

La niña pudo por fin conocer la amistad en una perrita abandonada que un buen día apareció en Neboeiro y de la que su abuela se apiadó y la dejó vivir en el cobertizo. Fue en su querida aldea en la que experimentó el despertar a la sexualidad, en la que conoció la atracción hacia el sexo opuesto, pero también en la que sufrió la decepción.

La aldea fue su refugio y su tranquilidad, fue donde pasó esas tardes después del colegio y los días de vacaciones hasta que llegaba la hora en la que sus padres debían recogerla tras terminar la jornada laboral. Ella era feliz viendo pasar el tiempo en compañía de su abuela y de la perrita, hasta el día en que llegó el incendio que lo arrasó todo. Aquellas llamas no solo quemaron la aldea, sino también una parte del alma de la niña.

La novela O Incendio, le ha otorgado a Sara Vila Alonso el XLII Premio Blanco Amor de Novela. He de decir que ha sido un galardón muy merecido, puesto que su autora nos entrega una novela diferente y original, una historia que te remueve hasta los cimientos y te deja con la satisfacción por haberla leído y con el sobrecogimiento por las reflexiones a las que te lleva.

La obra está estructurada en capítulos cortos en los que cada uno lleva por título el tema que aborda. Está narrada en primera persona por la niña, que lo hace a modo de confesión dándonos así un relato completamente intimista en el que nos podemos sentir confidentes de los sucesos que marcaron la vida de aquella chica en esos meses previos al devastador incendio. Conforme vamos leyendo, la joven nos va desnudando su alma, podemos conocer los entresijos de sus pensamientos, lo que la inquieta e incluso lo que la avergüenza.

Nuestra protagonista es un personaje sumamente complejo, perfilado con todo mimo y cuidado al detalle. Tenemos a una niña que está iniciando la transición de la infancia a la adolescencia y con ello surgen cuestiones como la preocupación por el físico y el despertar sexual. Es una chiquilla que siente un profundo apego hacia su abuela, a quien quiere y respeta y con quien se siente segura y en confianza.

Sin embargo, en el colegio y en el instituto es víctima de burlas y agresiones por parte de algunos compañeros, especialmente de Brais, el clásico chulito, patán que disfruta de atormentar a aquellos que considera inferiores o más débiles. Por otra parte, los que no se meten con ella, le prodigan simplemente indiferencia.

Sara aborda de manera magistral el tema del bullying que nos lo muestra desde la perspectiva de un víctima que no se atreve a confesar lo que le ocurre, que está desesperada y sufre en silencio. Y nos entrega una feroz crítica al sistema educativo que no presta la debida atención a las víctimas; un sistema que cuando los abusados intentan defenderse los juzga y los envía a terapia, dejando a los verdugos indemnes.

La autora nos deja ver la importancia de los abuelos y el amor que ellos nos prodigan. Tenemos en la figura de la abuela a la matriarca inflexible, pero que cuida con amor de su nieta y le brinda algunos mimos, la mujer con la que rezaba sus oraciones, que le hacía un puchero cuando estaba enferma, la que le enseñó la vida en el rural, la guardiana de la tradición que transmitió a su nieta una forma de pensar, aunque algunas ideas en estos tiempos podamos pensar que son obsoletas, pero que siguen arraigadas en muchas personas.

A lo largo de la lectura, Sara hila finamente un argumento cargado de temas importantes que conducen a reflexiones profundas, es así como nos vamos a encontrar, además de los mencionados, con una crítica sutil al abandono del rural gallego y a un mundo de apariencias que genera que algunas jovencitas caigan en trastornos alimentarios tan terribles como la bulimia.

Pero sin lugar a dudas, el tema más importante que aborda la novela son los incendios. He leído esta historia, cuando mi tierra Galicia y mi querida España están sufriendo incendios devastadores que arrasan con miles de hectáreas de vegetación, que provocan la muerte a cientos y cientos de animales y han despojado de todo lo que tenían a habitantes de diversas localidades.

Al narrarnos este episodio desde la perspectiva de una niña, nos ayuda a ponernos en la situación de aquellos que lo perdieron todo devorado por las llamas. Nos lleva a pensar en los valles calcinados y los animales fallecidos, nos lleva a preguntarnos a quién vamos a exigir responsabilidades, a recordar que cada año hay incendios pero nunca hay culpables y que el fuego provoca que unos pierdan todo para que quizá otros ganen mucho.

O Incendio, es también un canto al amor de los abuelos y una remembranza de la tradición y la belleza de nuestro rural gallego, con sus gentes y costumbres maravillosas. Un homenaje a esos mayores que son custodios de la sabiduría tradicional, a esos abuelos que son pilares de sus hogares y que tras haber criado a sus hijos, ahora contribuyen en la crianza de sus nietos.

Solamente me resta agradecer a Edicións Xerais el haberme brindado la oportunidad de conocer esta maravillosa historia que me ha emocionado y me ha aportado muchísimas y valiosas reflexiones.

sábado, 23 de agosto de 2025

Víctima perfecta



Autor:
Ferrán Martínez y Albert Kadmon

Páginas: 102

Tapa: Blanda

Editor: Pathosformel



“En los últimos años se han divulgado montones de perfiles homicidas, una serie de listas y gráficos que pretenden delinear el carácter de un asesino habitual. ¿Y sobre el perfil de la víctima perfecta? Existen, con tanta seguridad como existimos nosotros, y avanzan del mismo modo inexorable hacia su destino prefijado.” Poppy Z. Brite. El arte más íntimo



El psicópata ya tiene en la mira a Albert Kadmon y está dispuesto a ir a por él, solo necesita esperar el momento adecuado y este llega un día en que la abuela del objetivo sale de casa. Tras unos golpes en el rellano, Kadmon ha quedado inconsciente, y el asesino, con mucho esfuerzo, ya que su víctima padece obesidad mórbida, lo traslada al baño donde lo ejecuta y le corta la cabeza.

Poco tardaron en enterarse las autoridades, que sin demora se personaron en la escena del crímen. Casualmente un inspector de los mossos andaba cerca del lugar, y tras dejar a su hijo Marcos en el fútbol acude sin demora. Narcís el forense también se ha presentado e inmediatamente ordena que se lleven el cadáver para la morgue.

El inspector sabe que se enfrenta a un peligroso psicópata y Narcís está afligido porque no puede concluir su autopsia debido a la ausencia de cabeza en el cadáver. El agente recibe una fotografía donde se ve un misterioso hombre cerca de la escena del crimen. El individuo iba vestido con un sombrero, una gabardina muy al estilo Neo de Matrix y por debajo una camiseta de My Little Pony.

Diego, un yonqui del barrio posee datos que pueden ayudar al inspector a dar con el asesino, pero la información tiene un precio, y en el caso del adicto es un rollo entero de papel aluminio. Nuestro policía se presenta en el lugar de la cita y para su sorpresa se encuentra con el adicto decapitado y un inquietante mensaje que le hace temer lo peor.

Los temores del mosso se confirman cuando al llegar a casa descubre que su hijo Marcos ha desaparecido. Sabe que se lo ha llevado el psicópata de la camiseta de My Little Pony y el tiempo apremia, la vida del niño está en peligro y es cuestión quizá solo de unas horas. En una carrera contra reloj, asesino y agente comenzarán una cacería, ¿quién atrapará a quién? ¿quién se convertirá en la víctima perfecta?

Víctima Perfecta es un relato escrito por Albert Kadmon y Ferrán Martínez que podría catalogarse como splatterpunk. Para quienes no lo sepáis, este género surgió como un movimiento dentro de la ficción de terror de los años ochenta y se caracteriza por una representación demasiado gráfica de la violencia.

El libro está narrado a dos voces, la del asesino y la del inspector, cada uno aportando su propia perspectiva de los acontecimientos y siempre en primera persona. Son los personajes que llevan el hilo conductor de la historia. En cuanto a la ambientación, los autores nos hacen sentir una atmósfera inquietante y a la vez un tanto opresiva que por momentos es dejada de lado para hacer sitio a situaciones surrealistas, absurdas y cargadas de un humor muy muy negro y corrosivo.

En cuanto a los personajes, comencemos por el inspector. En esta figura tenemos a un hombre un tanto egocéntrico y vanidoso que disfruta de dar caza a criminales. En casa su situación es tensa, ya que las discusiones con su esposa son una constante, sin embargo, es un padre que ama a su hijo por sobre todas las cosas y está dispuesto a dar la vida por él, este detalle de la personalidad del mosso me ha encantado. Cuando la vida de su hijo está en juego, el agente no teme a encarar la muerte con tal de salvarlo. En una parte, este hombre, enfurecido contra el asesino, menciona “no voy a permitir que nadie traumatice a mi hijo, excepto yo y tal vez su madre”. Esta frase nos da una pequeña idea del humor negro que abunda en el relato.

Marcos es un niño con obesidad infantil, que confía ciegamente en su padre y siente hacia él mucha admiración. Es un niño que tiene muchos miedos, pero cuando ve a su progenitor en peligro, no duda ni un segundo en hacer una jugada, lo digo literalmente, para salvarle la vida. Narcís, nuestro forense, es un hombre que vive para su trabajo, extremadamente perfeccionista, a tal grado que no considera completa una autopsia hasta no tener las cabezas de los cuerpos, llegando al obsesionarse con ello.

Por último hablemos del asesino, quien es el personaje más complicado y extraño de la historia. Conforme vamos leyendo el relato contado desde su perspectiva nos damos cuenta de que es un narrador no confiable. Estamos ante un sujeto que padece un trastorno obsesivo compulsivo, que disfruta atacando y agrediendo a personas en las redes sociales valiéndose de perfiles falsos. Es un sujeto que además de ser un psicópata, padece de un trastorno narcisista y de perversiones sexuales tan depravadas que harían sentir sobrecogido al mismísimo Marqués de Sade, con eso os digo todo.

El sujeto en cuestión tiene además una personalidad contradictoria, un sujeto capaz de llevar a cabo una carnicería sin sentir siquiera el menor remordimiento, pero que es fan de My Little Pony. Un sujeto muy inteligente, frío y calculador, pero que le gusta consumir drogas y que tiene unos hobbies un tanto extraños. Vamos, un individuo que haría las delicias de Sigmund Freud.

En la historia nos vamos a encontrar algunas referencias a autores y obras del género del splatterpunk, así como referencias en tono mordaz a situaciones de la actualidad y a algunos autores y sus obras. Debo aclarar que no es un libro para cualquiera, si sois personas de estómago delicado o que os horrorice la violencia gráfica, entonces descartad el libro, ya que aquí os vais a encontrar con escenas muy explícitas tanto de violencia, como en perversiones sexuales. Los mismos autores incluyen la advertencia en las primeras páginas.

Por último agradecer a la editorial Pathosformel y a Kadmon el envío del ejemplar y por haberme dado a conocer esta historia tan fuera de lo común y con bastante que analizar en cuanto a la personalidad del asesino. Solamente deciros que si os gusta el splatterpunk y buscáis una historia surrealista, extrema y extraña, solamente estáis a un click de haceros con ella.

jueves, 21 de agosto de 2025

Descubrir a la diosa


Autor:
Shelley A. Kaehr

Páginas: 379

Tapa: Blanda

Editor: Kepler



Desde tiempos inmemoriales el ser humano ha buscado una explicación a los fenómenos que se producen en su entorno y en el interior de su ser, una razón que explique lo esencial de la creación y de la vida. Es así como surge el culto a la divinidad, a esa fuerza creadora que es capaz de brindarlo todo, de proteger y de entregar respuestas a preguntas que resultan trascendentales.

En sus inicios, los seres humanos han rendido culto a las energías femeninas, a esas que le conectan con la vida, con la naturaleza y la intuición. A esta conclusión han llegado muchos historiadores gracias a los hallazgos de pequeñas figuritas denominadas “venus” en múltiples yacimientos arqueológicos.

Estas figuras destacan por las formas desproporcionadas y enormes en los cuerpos, en las que por lo general los pechos son de gran tamaño. Se piensa que eran un símbolo de la vida y la fertilidad. Entre estas estatuillas destacan la Venus de Malta, la Venus de Willendorf o La Dama Durmiente del Hipogeo.

En las diferentes culturas a lo largo del planeta, han existido cultos a diversas divinidades, tanto masculinas como femeninas. A estas diosas se han dedicado templos, ceremonias, rituales, ofrendas e incluso sacrificios, todo ellos con el objeto de halagarlas y pedir sus favores. Pues bien, el libro que os traigo hoy va precisamente de diosas.

La Editorial Kepler nos entrega la más reciente obra de la autora best seller Shelley A. Kaehr que lleva por título Descubrir a la diosa. Un viaje por el mundo a través de la divina feminidad. En este libro vamos a encontrar un viaje fascinante a lo largo de la historia de la humanidad a través del culto a sus diosas.

El libro está estructurado en tres partes, la primera lleva por título Diosas del mundo antiguo en la que conoceremos a deidades tales como la mesopotámica Ninlil, la conocida Brigit celta, las famosas Atenea griega y Clementia romana, la diosa azteca de la tierra Coatlicue, la Mama Coca de los incas o a la nórdica Gerd.

En la segunda parte la autora explora a las diosas del presente en culturas indígenas, africanas, hindúes o de Asia Oriental. En estas dos primeras partes Shelley nos brinda un listado muy completo en el que nos entrega una pequeña descripción de cada diosa con sus principales características y atribuciones.

En la última sección, nuestra autora nos lleva de la mano al autodescubrimiento, al autodescubrimiento, al autoconocimiento. A través de una serie de ejercicios podremos hacer un viaje hacia nuestro interior, realizar meditaciones e incluso a descubrir vidas pasadas y a poder reconectar con el legado espiritual de nuestros ancestros.

Todo esto que os he contado y más, muchísimo más, os vais a encontrar en este fascinante libro, que más bien se podría definir como un compendio de sabiduría ancestral. Una obra con la que he aprendido muchísimo y que he disfrutado leyendo cada una de sus páginas.

La edición es preciosa y el estilo de la autora es muy ágil, ameno y didáctico. Es un libro que resulta muy enriquecedor y esclarecedor en muchos aspectos, que me ha llevado a reflexionar acerca de diversas cuestiones y que me ha ayudado a comprender cuestiones incluso de nuestra actualidad.

Es una lectura que recomiendo encarecidamente a todo el mundo, tanto si deseas hacer una búsqueda hacia tu interior, como si deseas reconectar y apreciar la energía femenina, misma que habita en todas las criaturas de la creación, o bien si eres un amante de la mitología y deseas hacerte con un compendio de divinidades que resulta muy completo. Tendrás en tus manos una amplia guía con una enorme cantidad de diosas de diferentes culturas. He de deciros que descubrí a muchísimas, de las que ni siquiera había escuchado hablar y que ha enriquecido muchísimo mi bagage cultural en este aspecto.

Para finalizar solamente quiero agradecer de todo corazón a la Editorial Kepler por poner en mis manos esta maravillosa obra. Gracias de corazón por entregarme tanto conocimiento condensado en 379 páginas. Si vosotros también deseáis hacer este viaje de exploración para conocer a las diferentes diosas que han estado presentes o lo siguen estando en diversas culturas, solamente tenéis que pinchar aquí.

miércoles, 20 de agosto de 2025

El misterio del asesino del más allá


Autor:
Robin Forsythe

Páginas: 152

Tapa: Blanda

Editor: Sherlock Editores



En el pueblo de Yarham, ubicado en la región de Suffolk, Inglaterra, transcurría una cálida y apacible noche de verano. Reunidos en el gran estudio de la mansión Old Hall Farm, llevaban a cabo una sesión espiritista Sir John Thurlow y su sobrina de veinte años Eileen Thurlow, en la que consiguen escuchar una misteriosa música de órgano, cuyo origen la joven atribuye al más allá.

Al día siguiente, la muchacha se entera de que su tío no ha pasado la noche en la mansión, aunque estaba preocupada, piensa que quizá Sir John tuvo que ausentarse por algún asunto. Esa misma mañana, recibe la visita de su pretendiente, Arthur Orton, un joven y rico granjero que alquila una propiedad perteneciente a Thurlow. Será este hombre quien la aconseje que espere hasta la siguiente jornada y en caso de que el caballero no haya regresado, de aviso a las autoridades.

No fue necesario esperar ya que mientras Eileen charlaba con Arthur, Ephraim Noy, otro granjero de la localidad, avisó a la policía que había encontrado dos cadáveres en el campo de Cobbler’s Corner. Uno de los cuerpos pertenecía a Sir John y el otro a Clarry Martins, un joven del lugar que había desaparecido hacía tres días. La policía piensa que la muerte se debió a un enfrentamiento entre ambos y Eileen Thurlow está convencida de que el asesino de su tío es un fantasma.

Al enterarse de la noticia, Anthony “Algernon” Vereker, un artista que en sus ratos libres funge como detective amateur y que en ese momento estaba de visita en el pueblo decide investigar el caso y le pide a su amigo Manuel Ricardo “Ricky” que acuda cuanto antes a la localidad. Al mismo tiempo, Scotland Yard envía al inspector Heather a investigar y los dos detectives deciden hacer una apuesta para ver quien resuelve el intrincado misterio.

El misterio del asesino del más allá fue escrita por Robin Forsythe y publicada por primera vez en 1936, la cual Sherlock Editores rescata en junto a otros clásicos del misterio. Con la lectura de este libro es imposible no acordarnos de los grandes de la novela de misterio como son Arthur Conan Doyle o Agatha Christie.

Esta novela evoca un misterio que en apariencia resulta imposible resolver, ya que algunas pruebas apuntan a episodios paranormales y a un culpable que no pertenece a este mundo. Sin embargo tanto Vereker como Heather descartan estas hipótesis considerándolas simplemente supercherías y están convencidos de que el asesino es de carne y hueso, ¿estarán en lo cierto?

Valiéndose de un estilo muy ameno y ágil Robin nos entrega una novela muy entretenida, estructurada en capítulos cortos y con abundantes diálogos, lo que hace que la lectura fluya de manera muy rápida. Esta historia forma parte de aquellas novelas de misterio que tan populares fueron en las primeras décadas del siglo pasado. Se trata de una de esas historias de detectives de la vieja escuela en la que valiéndose de su intelecto y del poder de la deducción, muy al estilo de Sherlock Holmes, los detectives deberán resolver el enigma.

La ambientación está muy bien lograda y nos vamos a encontrar con elementos que son arquetípicos en esta clase de novelas como son las grandes mansiones, los pasadizos secretos, las muertes en extrañas circunstancias, pistas desconcertantes y una amplia galería de sospechosos. Desde que inicia la novela hasta el final, mismo que queda bien cerrado y sin cabos sueltos, el misterio se palpa en cada página y la historia nos sorprende con un pequeño giro inesperado.

Con respecto a los personajes, todos resultan maravillosos y cada uno sigue su línea. El autor no profundiza mucho en ellos, pero tampoco es necesario para resolver el misterio que nos atañe. Por un lado tenemos a Eileen, una muchacha ingenia, que cree fervientemente en las doctrinas espiritistas y que está convencida de que el asesino de su tío es un fantasma vengativo. Por otra parte, se encuentran Heather y Vereker, que representan la voz de la razón y el sentido común.

Con respecto a los detectives he de decir que ambos me gustaron mucho, especialmente Algernon, con ese sentido del humor tan particular que posee. Me encantó esa camaradería y rivalidad que ambos mantienen para resolver el misterio, ya que una de las reglas en la apuesta es que deben compartir las pistas mutuamente.

Pero si hablamos de personajes pintorescos, el gran premio se lo lleva Manuel Ricardo, con esa personalidad de Casanova y de hombre interesado en las diversiones y el dinero. Además, a lo largo de la novela nos va soltando puntazos muy buenos con los que el lector se va a echar unas cuantas risas.

En definitiva, si eres de los que disfrutan de una buena novela policiaca en la que el misterio y el humor estén asegurados, entonces, no te puedes perder este libro. También lo recomiendo muchísimo a todos los que habéis disfrutado con las aventuras de detectives de la vieja escuela como Sherlock Holmes o Hércules Poirot. También es una muy buena apuesta para todos los que deseen iniciarse en el género o simplemente busquen una novela entretenida en la cual poner en práctica sus habilidades de deducción.

Por último, solo me queda agradecer a Sherlock Editores el haber hecho posible que pudiese conocer a este maravilloso autor y esta fantástica novela, que por cierto, forma parte de una saga, que tengo que leer sí o sí. Gracias por haber hecho posible el que haya podido disfrutar de una maravillosa novela que me tuvo desde el principio elucubrando teorías y haciendo hipótesis, algunas terrenales y otras no tanto.

Y si esta reseña te ha gustado y quieres saber si el asesino pertenece al mundo de los vivos o al de los muertos, solamente haz click aquí, donde también encontrarás grandes clásicos de la novela de misterio.

viernes, 15 de agosto de 2025

Oscura Luna


Autor:
Javier Vivancos

Páginas: 283

Tapa: Blanda

Editor: Esqueleto Negro



“La auténtica verdad es pura, no atiende a disfraces, no se puede matizar ni ocultar.”



En un pueblo cualquiera en España vive Luna, una adolescente retraída y tímida que lleva una vida solitaria, no porque lo desee, sino porque en el instituto en el que cursa sus estudios, sus compañeros la evaden e ignoran. Ella suele vestir de negro y escuchar rock gótico, por lo que cada vez se suele sentir más atraída hacia esta subcultura.

La vida de la pobre niña en el colegio no es sencilla, ya que además de recibir indiferencia por parte del resto de estudiantes, un grupo de abusones, encabezados por Vera, se ocupa de hacerle la vida miserable. El día a día de Luna consistente en abusos, maltratos e insultos se convierte en una carga difícil de llevar. Solamente tiene una amiga, Sara, quien está más preocupada por su vida social y sus ligues con algunos chicos.

Si las cosas en el instituto son difíciles, al llegar a casa el panorama no mejora para la joven, puesto que su madre es alcohólica y ha comenzado a obsesionarse con la historia de dos chicas que han cometido atroces crímenes. Al saberse que estas muchachas eran góticas, la progenitora de Luna piensa que su hija va a terminar convirtiéndose en alguien así, por ello se ocupa de perseguirla y atosigarla. El único consuelo de la chica se encuentra en el misterioso hombre que suele visitarla en sus sueños y del que siente que se está enamorando.

En busca de un poco de ayuda, la adolescente accede a acudir con el psicólogo del centro escolar, quien le aconseja como parte de la terapia que acuda a la biblioteca del centro cultural para que continúe con su afición a la lectura. Será en este lugar donde un extraño y siniestro bibliotecario le deje en préstamo un misterioso libro que resultó ser un grimorio de magia negra.

Poco a poco Luna va consumiéndose por la rabia y la impotencia ante los abusos de Vera y sus amigos, los cuales aumentan en intensidad y violencia. Al menos en casa, desde que ha llegado una trabajadora llamada Akaena, las cosas se han tranquilizado un poco, al mismo tiempo que un muchacho ha comenzado a interesarse en ella.

Será lo acontecido en una fiesta en una discoteca la que detone en Luna un deseo terrible de venganza que traerá consigo terribles consecuencias y que arrastrará a la joven a un infierno que jamás deseó, del que ya no podrá salir y en el que el nombre de Lucrecia resonará con más fuerza.

Javier Vivancos, con gran habilidad y maestría nos entrega en Oscura Luna una historia perturbadora e inquietante en la que la angustia es una constante a lo largo de una trama que te atrapará y no te dejará salir indemne de su lectura.

El autor genera a lo largo de la historia una atmósfera asfixiante y opresiva que produce en el lector un constante sobrecogimiento. Con escenas bien descritas y detalladas, nos hará sentir un miedo profundo y una terrible sensación de inquietud conforme se van desarrollando los acontecimientos.

Con respecto a los personajes, todos están perfilados bastante bien, siguiendo su correspondiente línea y sin ser necesario que conozcamos mucho más acerca de ellos. Sin embargo, en Luna, si que nos encontramos a un personaje trabajado con mayor profundidad. Se trata de una joven que sufre, que está desesperada, cuya existencia es un grito silencioso que pide ayuda, un auxilio que nadie le quiere brindar y que la lleva a tomar malas decisiones y buscar una salida en el camino equivocado. Una pobre muchacha huérfana de padre y con una madre completamente incapaz de ayudarla y guiarla como correspondería. 

La madre, otro personaje bastante emblemático, una mujer que vive ahogada en alcohol, que busca la evasión de la vida, de su conciencia, de sus responsabilidades en el licor. Una mujer que ve el mundo a través del cristal de una botella y que su enfermedad le impide percatarse de que tiene una hija que sufre y que necesita ayuda.

En la novela, Javier nos pone en el punto de mira un tema que por desgracia es de rabiosa actualidad: el bullying. De manera descarnada y sin edulcorantes, nos muestra como los abusos hacia otra persona no cesan ni disminuyen, todo lo contrario, van en aumento hasta llegar a niveles que resultan terroríficos. A través de los ojos de Luna, vemos el dolor que un grupo de malvados puede provocar al que no toleran, al que es diferente, como se envalentonan para abusar y maltratar al que consideran débil, al que no les gusta, al que ven como inferior. Hábilmente el autor nos presenta a Luna vestida de negro para simbolizar la invisibilidad de la víctima, la que a nadie le importa, un color que representa a una persona que vive en la sombra, en la opacidad.

A través de Sara, Javier hace una potente crítica a una sociedad, que impasible, mira hacia otro lado o le quita importancia al problema y prefiere dedicarse a sus asuntos, por lo general más banales. Una crítica hacia la indiferencia y el egoísmo de aquellos que no son capaces de detenerse un minuto a pensar en el sufrimiento y el dolor ajeno y mucho menos de prestar ayuda.

Otro tema importante que nos vamos a encontrar en este libro es el del ocultismo y los riesgos que conlleva realizar prácticas oscuras. Nos expone los peligros de la magia negra y las consecuencias que puede acarrear a quien la practica y se dedica a jugar con algo que no domina o a invocar a seres que no deben ser llamados por nadie.

Además de todo lo que os he contado, en el libro se aborda la temática de las sectas y los cultos a deidades oscuras. Seguro que muchos hemos escuchado hablar de perversos cultos que se han llevado a cabo a lo largo de la historia humana, cultos a entidades oscuras que pedían sangre y sacrificios. En Oscura Luna nos vamos a encontrar con una macabra secta que realiza prácticas aberrantes que por momentos me hicieron acordarme del ritual sumerio del Urush Daur.

Solamente me resta agradecer de todo corazón a la Editorial Esqueleto Negro por este libro que he disfrutado y que al mismo tiempo me ha arrancado algún escalofrío. Y para finalizar decirte que si eres un amante del género de terror y buscas una historia que además de entretenerte te provoque profundas reflexiones, entonces, este libro es para ti. Y si llegados a este punto, estás convencido de que deseas una historia que no te deje indiferente y de que quieres mirar cara a cara la Oscura Luna, entonces solamente debes hacer click aquí.

As Desterradas

Autor: Carme Varela Páginas: 107 Tapa: Blanda Editor: Xerais Nalgún momento no século XVI entre as fortalezas de Melgaço en Portugal ...