Autor: Sara Vila Alonso
Páginas: 193
Tapa: Blanda
Editor: Xerais
“Supoño que a idea de que alguén que forma parte de nós desapareza é tan dura que precisamos recordar a calor que nos transmitía cando nos acariñaba a man, a lixeireza no peito e na risa que sentimos cando nos contou aquel chiste, o afecto co que nos sostiña a mirada por momentos.”
Neboeiro, para moitos simplemente foi unha aldea galega como outras tantas das que abundan nun rural que está descoidado e abandonado, un rural que aos poucos vai desvanecéndose ante a sombra de cidades que crecen e aldeáns que emigran. Con todo, para a nena, Neboeiro foi moito máis.
Para ela era a aldea na que foi feliz pasando as tardes despois do colexio en compañía da súa avoa que a coidaba con agarimo. Nese lugar foi onde inicio a súa transición da infancia á adolescencia, o sitio no que por fin puido ter unha amiga de verdade, unha amiga que non a xulgaba e que a quería incondicionalmente.
A nena puido por fin coñecer a amizade nunha cadeliña perdida que un bo día apareceu en Neboeiro e da que a súa avoa tivo compaixón e deixouna vivir no cuberto. Foi na súa querida aldea na que experimentou o espertar á sexualidade, na que coñeceu a atracción cara ao sexo oposto, pero tamén na que sufriu a decepción.
A aldea foi o seu refuxio e a súa tranquilidade, foi onde pasou esas tardes despois do colexio e os días de vacacións ata que chegaba a hora na que os seus pais debían recollela tras rematar a xornada laboral. Ela era feliz vendo pasar o tempo na compaña da súa avoa e da cadeliña, ata o día en que chegou o incendio que o arrasou todo. Aquelas chamas non só queimaron a aldea, senón tamén una parte da alma da nena.
A novela O Incendio, veleulle a Sara Vila Alonso o XLII Premio Blanco Amor de Novela. Hei de dicir que foi un galardón moi merecido, debido a que a súa autora entréganos unha novela diferente e orixinal, unha historia que che remove ata os cimentos e déixache coa satisfacción por lela e co estarrecemento polas reflexións ás que che leva.
A obra está estruturada en capítulos curtos nos que cada un leva por título o tema que aborda. Está narrada en primeira persoa pola nena, que o fai a modo de confesión dándonos así un relato completamente intimista no que nos podemos sentir confidentes dos sucesos que marcaron a vida daquela moza neses meses previos ao devastador incendio. Conforme imos lendo, a rapaza vai espindo a súa alma, podemos coñecer as reviravoltas dos seus pensamentos, o que a inquieta e mesmo o que a avergoña.
Nosa protagonista é un personaxe sumamente complexo, perfilado con todo mimo e coidado ao detalle. Temos a unha nena que está a iniciar a transición da infancia á adolescencia e con iso xorden cuestións como a preocupación polo físico e o espertar sexual. É unha rapariga que sente un profundo apego cara á súa avoa, a quen quere e respecta e con quen séntese segura e en confianza.
Con todo, no colexio e no instituto é vítima de burlas e agresións por parte dalgúns compañeiros, especialmente de Brais, o clásico chulito, patán que goza de atormentar a aqueles que considera inferiores ou máis débiles. Por outra banda, os que non se meten con ela, prodíganlle simplemente indiferenza.
Sara aborda de maneira maxistral o tema do bullying que nolo mostra desde a perspectiva dunha vítima que non se atreve a confesar o que lle ocorre, que está desesperada e sofre en silencio. E entréganos unha feroz crítica ao sistema educativo que non presta a debida atención ás vítimas; un sistema que cando os abusados tentan defenderse xúlgaos e envíaos a terapia, deixando aos verdugos indemnes.
autora déixanos ver a importancia dos avós e o amor que eles nos prodigan. Temos na figura da avoa á matriarca inflexible, pero que coida con agarimo da súa neta e bríndalle algúns mimos, a muller coa que rezaba as súas oracións, que lle facía un pucheiro cando estaba enferma, a que lle ensinou a vida no rural, a gardiá da tradición que transmitiu á súa neta unha forma de pensar, aínda que algunhas ideas nestes tempos podamos pensar que son obsoletas, pero que seguen arraigadas en moita xente.
Ao longo da lectura, Sara fía finamente un argumento cargado de temas importantes que conducen a reflexións profundas, é así como ímonos a atopar, ademais dos mencionados, cunha crítica sutil ao abandono do rural galego e a un mundo de aparencias que xera que algunhas mozas caian en trastornos alimentarios tan terribles como a bulimia.
Pero sen dúbida, o tema máis importante que aborda a novela son os incendios. Lin esta historia, cando a miña terra Galicia e a miña querida España están a sufrir incendios devastadores que arrasan con miles de hectáreas de vexetación, que provocan a morte por centos e centos de animais e desposuíron de todo o que tiñan as xentes de moitos sitios.
Ao narrarnos este episodio dende a perspectiva dunha nena, axúdanos a poñernos na situación daqueles que o perderon todo devorado polo lume. Lévanos a pensar nos vales calcinados e os animais falecidos, lévanos a preguntarnos a quen imos esixir responsabilidades, a lembrar que cada ano hai incendios pero nunca hai culpables e que o lume provoca que uns perdan todo para que quizáis outros gañen moito.
O Incendio, é tamén un canto ao amor dos avós e unha remembranza da tradición e a beleza do noso rural galego, coas súas xentes e costumes marabillosas. Unha homenaxe a eses maiores que son custodios da sabedoría tradicional, a eses avós que son piares dos seus fogares e que tras criar aos seus fillos, agora contribúen na crianza dos seus netos.
Soamente réstame agradecer a
Edicións Xerais o darme a oportunidade de coñecer esta marabillosa historia que me emocionou e achegoume moitísimas e valiosas reflexións. E se desexas tamén coñecer esta magnífica novela, solo pincha neste
enlace.
Reseña en español:
“Supongo que la idea de que alguien que forma parte de nosotros desaparezca es tan dura que precisamos recordar el calor que nos transmitía cuando nos acariciaba la mano, la ligereza en el pecho y en la rida que sentimos cuando nos contó aquel chiste, el afecto con el que nos sostenía la mirada por momentos.”
Neboeiro, para muchos simplemente fue una aldea gallega como otras tantas de las que abundan en un rural que está descuidado y abandonado, un rural que poco a poco va desvaneciéndose ante la sombra de ciudades que crecen y aldeanos que emigran. Sin embargo, para la niña, Neboeiro fue mucho más.
Para ella era la aldea en la que fue feliz pasando las tardes después del colegio en compañía de su abuela que la cuidaba con amor. En ese lugar fue donde inicio su transición de la infancia a la adolescencia, el sitio en el que por fin pudo tener una amiga de verdad, una amiga que no la juzgaba y que la quería incondicionalmente.
La niña pudo por fin conocer la amistad en una perrita abandonada que un buen día apareció en Neboeiro y de la que su abuela se apiadó y la dejó vivir en el cobertizo. Fue en su querida aldea en la que experimentó el despertar a la sexualidad, en la que conoció la atracción hacia el sexo opuesto, pero también en la que sufrió la decepción.
La aldea fue su refugio y su tranquilidad, fue donde pasó esas tardes después del colegio y los días de vacaciones hasta que llegaba la hora en la que sus padres debían recogerla tras terminar la jornada laboral. Ella era feliz viendo pasar el tiempo en compañía de su abuela y de la perrita, hasta el día en que llegó el incendio que lo arrasó todo. Aquellas llamas no solo quemaron la aldea, sino también una parte del alma de la niña.
La novela O Incendio, le ha otorgado a Sara Vila Alonso el XLII Premio Blanco Amor de Novela. He de decir que ha sido un galardón muy merecido, puesto que su autora nos entrega una novela diferente y original, una historia que te remueve hasta los cimientos y te deja con la satisfacción por haberla leído y con el sobrecogimiento por las reflexiones a las que te lleva.
La obra está estructurada en capítulos cortos en los que cada uno lleva por título el tema que aborda. Está narrada en primera persona por la niña, que lo hace a modo de confesión dándonos así un relato completamente intimista en el que nos podemos sentir confidentes de los sucesos que marcaron la vida de aquella chica en esos meses previos al devastador incendio. Conforme vamos leyendo, la joven nos va desnudando su alma, podemos conocer los entresijos de sus pensamientos, lo que la inquieta e incluso lo que la avergüenza.
Nuestra protagonista es un personaje sumamente complejo, perfilado con todo mimo y cuidado al detalle. Tenemos a una niña que está iniciando la transición de la infancia a la adolescencia y con ello surgen cuestiones como la preocupación por el físico y el despertar sexual. Es una chiquilla que siente un profundo apego hacia su abuela, a quien quiere y respeta y con quien se siente segura y en confianza.
Sin embargo, en el colegio y en el instituto es víctima de burlas y agresiones por parte de algunos compañeros, especialmente de Brais, el clásico chulito, patán que disfruta de atormentar a aquellos que considera inferiores o más débiles. Por otra parte, los que no se meten con ella, le prodigan simplemente indiferencia.
Sara aborda de manera magistral el tema del bullying que nos lo muestra desde la perspectiva de un víctima que no se atreve a confesar lo que le ocurre, que está desesperada y sufre en silencio. Y nos entrega una feroz crítica al sistema educativo que no presta la debida atención a las víctimas; un sistema que cuando los abusados intentan defenderse los juzga y los envía a terapia, dejando a los verdugos indemnes.
La autora nos deja ver la importancia de los abuelos y el amor que ellos nos prodigan. Tenemos en la figura de la abuela a la matriarca inflexible, pero que cuida con amor de su nieta y le brinda algunos mimos, la mujer con la que rezaba sus oraciones, que le hacía un puchero cuando estaba enferma, la que le enseñó la vida en el rural, la guardiana de la tradición que transmitió a su nieta una forma de pensar, aunque algunas ideas en estos tiempos podamos pensar que son obsoletas, pero que siguen arraigadas en muchas personas.
A lo largo de la lectura, Sara hila finamente un argumento cargado de temas importantes que conducen a reflexiones profundas, es así como nos vamos a encontrar, además de los mencionados, con una crítica sutil al abandono del rural gallego y a un mundo de apariencias que genera que algunas jovencitas caigan en trastornos alimentarios tan terribles como la bulimia.
Pero sin lugar a dudas, el tema más importante que aborda la novela son los incendios. He leído esta historia, cuando mi tierra Galicia y mi querida España están sufriendo incendios devastadores que arrasan con miles de hectáreas de vegetación, que provocan la muerte a cientos y cientos de animales y han despojado de todo lo que tenían a habitantes de diversas localidades.
Al narrarnos este episodio desde la perspectiva de una niña, nos ayuda a ponernos en la situación de aquellos que lo perdieron todo devorado por las llamas. Nos lleva a pensar en los valles calcinados y los animales fallecidos, nos lleva a preguntarnos a quién vamos a exigir responsabilidades, a recordar que cada año hay incendios pero nunca hay culpables y que el fuego provoca que unos pierdan todo para que quizá otros ganen mucho.
O Incendio, es también un canto al amor de los abuelos y una remembranza de la tradición y la belleza de nuestro rural gallego, con sus gentes y costumbres maravillosas. Un homenaje a esos mayores que son custodios de la sabiduría tradicional, a esos abuelos que son pilares de sus hogares y que tras haber criado a sus hijos, ahora contribuyen en la crianza de sus nietos.
Solamente me resta agradecer a Edicións Xerais el haberme brindado la oportunidad de conocer esta maravillosa historia que me ha emocionado y me ha aportado muchísimas y valiosas reflexiones.