Un animal chamado néboa

Autor: Ledicia Costas

Páginas: 205

Tapa: Blanda

Editor: Xerais

A viguesa Ledicia Costas, coñecida polas súas obras infantís e xuvenís, moitas delas premiadas, fai a súa primeira incursión na literatura para adultos co a obra Un Animal Chamado Néboa. Estamos ante un libro conformado por seis relatos ambientados na Segunda Guerra Mundial, dos que a súa autora dinos que “en ningún caso pretenden ser unha crónica de guerra. Mais, en certa maneira, o libro si foi concibido como unha crónica sobre a condición humana en situación límite”.

En canto abrímolo, atopámonos con historias crúas e descarnadas, ambientadas nunha época que en ocasións, como a néboa, desdebuxase no tempo. A través destes relatos, Ledicia lévanos da man cara ao abismo insondable da perversidade, esa profundidade onde é posible coñecer o máis abxecto que algúns seres poden albergar no seu interior e prodúcenos un estarrecemento difícil de explicar.

Comezamos o noso percorrido en Leningrado, cando os alemáns cercaron aquela cidade. A través da visión de dúas mulleres coñecemos como foi ese terrible e vergoñoso episodio. Con elas podemos sentir o sufrimento e o medo atroz, temer á morte, pero tamén á vida, imaxinar a fame, case coma se a sentísemos nas nosas carnes e descubrir que a barbarie e os instintos máis primitivos nalgúns seres, soamente necesitan un detoante para saír á superficie.

Deixamos Leningrado para nos embarcar cara A Derradeira Misión do buque USS Indianapolis, destinado a unha terrible tarefa secreta: transportar os compoñentes cos que se faría a arma máis mortífera desenvolvida polo home: a bomba atómica. A misión levouse a cabo con éxito, con todo, pouco despois o navío foi atacado e a súa tripulación condenada a vivir o terror máis arrepiante.

Ás veces cremos que temos o control da nosa existencia e non pensamos que “ao destino gústalle confabular. Xogar aos dados coas nosas vidas” e isto déixanolo craro un Retrato do Sol Nacente, ao xurdir o recordo daqueles fatídicos días nos que Little Boy e Fat Man deixaron sobre Hiroshima e Nagasaki o seu terrible ronsel de destrución. Días nos que o sol se ocultou e aqueles que sobreviviron soamente fixérono para entrar na antesala do inferno.

En Italia tampouco se vivían bos tempos, Ledicia lévanos a escoitar A canción de Vila Triste, unha dolorosa melodía cuxas notas transmiten os ecos sanguentos da traxedia. Un cantar que rememora a persecución levada a cabo contra os partisanos por parte dos fascistas. Un deles, Pietro Koch, un sádico que se regodeaba no sufrimento alleo.

Pero se falamos de seres abxectos e perversos, unha gran cantidade deles atopábanse nos terribles campos de concentración alemáns. No relato Un Animal chamado Néboa visitaremos Ravensbrück e Mauthausen e seremos testemuñas de como Martha viuse obrigada a transitar polo inferno durante a súa estancia neste mundo.

Para finalizar, Ledicia recréanos con mestría Tres Xuízos para Tres Nazis, un relato difícil de asimilar, non pola pena que lles impuxeron, senón polas vítimas. Porque podemos sentarnos a pensar nelas e sentir que foi moi pouco o castigo para tanto dor, porque “existen danos irreparables, feridas que nunca cicatrizan porque son tan profundas como a dimensión do recordo, e os puntos de sutura rebentan a cada pouco”.

Un Animal chamado Néboa é sen dúbida unha obra que nos sobrecoxe e nos entristece, que nos indigna e á vez emociónanos, un libro que consegue que moitos sentimentos afloren. A través de seis relatos escritos con gran mestría e un estilo áxil e envolvente, Ledicia entréganos un retrato descarnado da barbarie e a perversidade. Móstranos os límites da resistencia que poden alcanzar algunhas persoas, pero tamén nos advirte que os monstros se existen e que non debemos permitir que os seus rostros se desdebuxen na néboa do tempo e do esquecemento.

É un libro que nos deixa moitas reflexións e ensínanos a valorar o afortunados que somos, pero tamén nos motiva a sentir compaixón por todas as almas que viviron aquel horror. En definitiva un libro moi recomendable para quen estea interesado nesta escura época da humanidade. É o primeiro libro que leo de Ledicia e encantoume, aínda que son relatos moi duros, considero que merecen a pena ser lidos.

Si desexas ler o libro, podelo atopar aquí.